Neuromobilizacje
Tkanka nerwowa jest szczególnie narażona na napięcia mechaniczne, ponieważ
występuje we wszystkich tkankach i narządach. Wzdłuż całego przebiegu
układu nerwowego przekazywane są napięcia i siły. Przy ruchach w kolejnych
stawach kumulują się one w tym samym, długim nerwie, a opony i osłonki
przenoszą napięcia wzdłuż całej swojej długości. Ochronę mechaniczną i
przestrzenną stabilizację nerwów stanowi tkanka łączna. Zawierając
czuciowe zakończenia nerwowe, znajduje się w okolicy onerwia, błony
mięśniowej naczyń, osłonek i pochewek mięśni oraz narządów wewnętrznych –
czyli umiejscawia czuciową kontrolę tam, gdzie poszczególne struktury
sąsiadują ze sobą a tkanka łączna zapewnia im możliwość ruchu. Poprzez
zawarte w niej naczynia krwionośne, za pośrednictwem płynów tkankowych i
krwi, tkanka nerwowa może wymieniać składniki odżywcze i produkty
metaboliczne. Nie zakłócone zmianami patologicznymi środowisko nerwów
zapewnia ich prawidłową pobudliwość i przewodnictwo. Środowisko
patologiczne (z nieprawidłowymi napięciami) prowadzi do niewydolności
metabolizmu i odżywienia nerwów, a także, do zaburzenia ich pobudliwości
jak i przekazywanej informacji. W konsekwencji dochodzi do wtórnego
powstawania napięć w obrębie tkanki łącznej i upośledzenia neuromechaniki.
Oba czynniki: napięcia mechaniczne w rejonie tkanki łącznej i substancje
chemiczne uwalniane z uszkodzonych komórek (które także prowadzą do
wzrostu napięcia tkanek) odpowiedzialne są za powstawanie bólu i zmianę
pobudliwości. Do podrażnienia nerwów dochodzi, praktycznie w każdej
patologii. Przyczyny ograniczeń neuromechaniki mogą występować jako:
obrzęk (np.: w kanale nadgarstka, zawartości czaszki, na drodze przebiegu
nerwów czaszkowych …), krwiak, deformacja kości, choroba krążka
międzykręgowego, podrażnienie mięśnia, więzadła, troczka, guz,
patologiczny wzrost objętości narządu (np.: wątroba, żołądek, śledziona
…), zwłóknienie i utrata elastyczności tkanki łącznej i nerwowej (np.:
blizny pooperacyjne …), kompensacyjne przeciążenia.
Do oceny
mechaniki układu nerwowego służą testy napięciowe, do przeprowadzenia
których niezbędna jest umiejętność przenoszenia napięć na trakty nerwowe.
Nerwowy trakt napięciowy to część układu nerwowego, stanowiąca drogę
przekazywania napięć w sposób ciągły. Wyznaczony jest technicznymi
możliwościami wprowadzania sił naciągających struktury nerwowe.
Podczas testowania będą występowały określone reakcje – objawy napięciowe.
Różnicowanie reakcji i ich ocena, czy są one fizjologiczne, czy wskazują
na patologię, będzie polegała na następującej analizie:
1. Czy
pojawiająca się reakcja jest podobna do objawów zgłaszanych na początku
przez pacjenta.
2. Czy objawy te można wywołać przez “ruch z daleka”
od ich występowania.
3. Czy pojawiające się objawy (choć nie
symptomatyczne) są adekwatne do położenia napinanego traktu nerwowego.
4. Czy reakcje napięciowe w teście symetrycznym różnią się.
5. Czy
opór, stawiany przez nerw w czasie badania jest wyczuwalny i
interpretowany przez badającego jako fizjologiczny czy patologiczny.
Neuromobilizacje polegają na napinaniu lub uruchamianiu nerwów
przez odpowiednie kombinacje ustawień i trakcji, przeprowadzane podobnie
jak w testach napięciowych. Neuromobilizacje są rodzajem terapii
manualnej, w której na układ nerwowy działa się bezpośrednio, “przez
pociąganie nerwu”, w celu usprawnienia jego elastyczności i ruchomości.
Postępowanie takie ma na celu normalizację zakłóconej pobudliwości i
intensywności procesów nerwowych, a przez to pełniejsze przekazywanie
informacji w organizmie i usprawnienie procesów naprawczych, gojących.
Często pozwala ono na, nieomal natychmiastową, poprawę funkcji i
zlikwidowanie bolesności oraz na szybszą regenerację podrażnionych tkanek
w tych sytuacjach, w których u podłoża patologii występuje zaburzenie
czynności. W konsekwencji neuromobilizacje to: leczenie w ostrych stanach
zapalnych, ograniczenie patologicznych napięć tkanek kurczliwych,
zmniejszenie bólu, normalizacja priopriocepcji a w końcu równowaga
psychofizyczna.
Koncepcja terapii poprzez neuromobilizacje jest
zupełnie nowym spojrzeniem na leczenie schorzeń, wymagającym przełamania
dotychczas stosowanych schematów myślowych. Stanowi logiczne wytłumaczenie
dla wielu mechanizmów i objawów patologicznych. Wzbogaca rozumienie
niektórych, już stosowanych, skutecznych sposobów terapii, których istota
działania często nie była dostatecznie wyjaśniona. Mamy nadzieję, że
koncepcja ta zawiera treści, które zainteresują państwa i staną się
bodźcem do jej poznania, obserwacji klinicznych przy jej stosowaniu i
wielokierunkowego rozwoju takiego sposobu leczenia.